بیسموت وانادات به علت فعالیت در حضور نور مرئی، پایداری و مقرون به صرفه بودن یکی از پرکاربردترین نیمه رساناها برای شکافت فوتو الکتروشیمیایی آب با استفاده از نور خورشید می باشد. این نیمه رسانا علاوه بر داشتن گاف نوار مناسب معایبی همچون بازترکیب بالای الکترون-حفره را داراست . در این کار تحقیقاتی با هدف کاهش بازترکیب الکترون–حفره و افزایش بهره وری فوتو الکترود های بیسموت وانادات از تیتانیوم دی اکسید مزومتخلخل قالب گیری شده با کوپلیمر های P123، F127 و Brij 57 استفاده شد. اثر این کوپلیمر های سه و دو بلوکی بر روی خواص تیتانیوم دی اکسید مزوپروس سنتز شده با آن ها و در حضور بیسموت وانادات توسط آنالیز های FE-SEM، XRD، UV-vis وBET مورد بررسی قرار گرفت. این کوپلیمر ها با ایجاد حفراتی با اندازه های متفاوت باعث تغیر در میزان تخلخل و در نتیجه بارگزرای متفاوت بیسموت وانادات بر روی تیتانیوم دی اکسید شدند. جهت ارزیابی نتایج فوتو الکتروشیمیایی، آنالیزهای LSV و امپدانس الکتروشیمیایی بر روی فوتوالکترود ها انجام شد. آنالیز های فوتو الکترود ها، جذب در ناحیه مرئی، افزایش جریان در پتانسیل 1.23V vs RHE و مقاومت انتقال بار کم در نمونه های Meso TiO2/ BiVO4 را ثابت کرد. نتایج نشان داد که تیتانیوم دی اکسید مزوپروس قالب گیری شده، فعالیت بیسموت وانادات را تا 2.5 برابر بهبود می بخشد.

نانوذره دی اکسید تیتانیوم به واسطه خواص ویژه الکتریکی، نوری و فوتوکاتالیستی که دارد، بیشترین کاربرد را در بین نانوذرات فلزی به خود اختصاص داده دارای خاصیت آنتی­, باکتریال خیلی قوی بوده و بطور وسیعی بعنوان ماده پاک کننده محیطی استفاده می­, شود. با توجه به اینکه پرورش کرم ابریشم در منطقه تربت حیدریه یکی از صنایع اصلی کشاورزی محسوب می­, شود و تعداد زیادی کشاورز از این طریق امرار معاش می­, کنند، تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر نانوذرات دی اکسید تیتانیوم بر خصوصیات رشدی و عملکرد کرم ابریشم بصورت آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل کاربرد غلظت­, های مختلف نانوذرات دی اکسید تیتانیوم (0، 5، 10، 50 و 100 میلی­, گرم در لیتر) در رژم غذایی کرم­, های ابریشم بود. صفات مورد اندازه­, گیری شامل درصد زنده مانی سن چهارم و پنجم، وزن پیله، وزن قشر پیله و درصد قشر پیله بود. نتایج نشان داد که استفاده از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم باعث افزایش درصد زنده­, مانی و عملکرد پیله و قشر پیله شد. وزن پیله­, ها 30/3 و 85/3 درصد به ترتیب در تیمارهای 5 و 10 میلی­, گرم در لیتر نانوذرات دی اکسید تیتانیوم نسبت به تیمار شاهد افزایش نشان داد (05/0 p <). وزن قشر ابریشم و نسبت قشر ابریشم در تیمار 5 میلی­, گرم در لیتر نانوذرات دی اکسید تیتانیوم نسبت به تیمار شاهد به ترتیب 40/10 و 27/6 درصد بیشتر بود (05/0 p <). نتایج این تحقیق نشان داد در حالی که استفاده از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در غلظت 5 و 10 میلی­, گرم در لیتر باعث افزایش عملکرد پیله و غشا پیله می­, شود ولی غلظت­, های بیشتر تاثیری بر این صفات ندارد.

سابقه و هدف: مواجهه همزمان نانوذرات می تواند آسیب های جدی به موجودات آبزی از جمله ماهی به دنبال داشته باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر نانوذرات دی اکسید تیتانیوم بر سمیت نانوذرات اکسید مس بر آسیب شناسی بافت آبشش و کلیه ماهی مدل در شرایط آزمایشگاهی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، از یک غلظت غیرکشنده نانوذرات دی اکسید تیتانیوم، دو غلظت غیرکشنده نانوذرات اکسید مس، دو غلظت ترکیب نانوذرات دی اکسید تیتانیوم و نانوذرات اکسید مس به همراه گروه شاهد استفاده گردید. پس از 10 روز مواجهه با این مواد، از بافت آبشش و کلیه نمونه برداری شد. به منظور انجام مطالعه بافت شناسی کلاسیک، نمونه ها پس از آماده سازی به روش هماتوکسیلین– ائوزین رنگ آمیزی شد.یافته ها: مهم ترین آسیب های ایجاد شده در بافت آبشش شامل خمیدگی تیغه های ثانویه، افزایش ترشح موکوس، افزایش به هم چسبیدگی لاملاهای ثانویه، تلانژکتازی مویرگی و هایپرپلاژی بوده است. هم چنین آسیب های متسع شدن رگ های خونی، واکوئولاسیون، نکروز کانونی، دژنره شدن توبول ها، و افزایش ملانوماکروفاژها در بافت کلیه ماهی کپور مشاهده شد.استنتاج: میزان شدت آسیب بافتی در حالت مواجهه همزمان نانوذرات دی اکسید تیتانیوم با نانوذرات اکسید مس شدیدتر از حالت مواجهه مجزای نانوذرات بوده است.

مقدمه: دیازینون یک حشره کش فسفره آلی است که برای کنترل انواع مختلفی از حشرات در کشاورزی به کار می رود و تا حدودی در آب محلول، غیر قطبی و در خاک، متحرک و مقاوم به تجزیه است. از این رو، یکی از نگرانی ها ورود این سم به سفره آب های زیرزمینی است. امروزه، برای حذف سموم از انواع روش های اکسیداسیون شیمیایی استفاده می شود. هدف: بررسی تجزیه فتوکاتالیتیکی دیازینون با استفاده از نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم در محیط آبی مواد و روش ها: نوع مطالعه به صورت تجربی و در مقیاس پایلوت است. برای تامین پرتوهای UV از لامپ بخار جیوه پرفشار اسرام 125 وات استفاده شد. غلظت اولیه سم در همه نمونه ها، معادل 40 میلی گرم در لیتر بود. متغیرهای تصفیه، شامل وجود پرتوهای UV و هوادهی، pH، مقدار نانوذرات و زمان تماس در این تحقیق بررسی شدند. به منظور تغلیظ و استخراج دیازینون از نمونه ها، از روش میکرو استخراج مایع - مایع پخشی استفاده گردید و سپس با دستگاه کروماتوگراف گازی با دتکتور FID سنجش گردید. پس از تعیین مقدار تجزیه سم، مقدار حذف COD آن نیز با روش اکسیداسیون با دی کرومات پتاسیم مورد سنجش قرار گرفت. برای تعیین اثر سمیت نانوذرات، از آزمون سمیت زیستی توسط دافنی مگنا استفاده شد. نتایج: سینتیک تجزیه نوری دیازینون از معادلات درجه اول تبعیت می کرد که مقدار آن (Min-1) 0.099 سنجش گردید. شرایط بهینه برای حذف سم و COD آن در pH معادل 8، غلظت نانوذرات 0.2 g/1 و زمان 120 دقیقه به دست آمد که مقدار آن به ترتیب 64.99 و 65 درصد سنجش گردید. مقدار LC50(96 ساعته) و NOEC (96 ساعته) نانو ذرات دی اکسید، تیتانیوم به ترتیب 1173 و 507 میلی گرم در لیتر، سنجش گردیدند.نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که پرتوهای UV و هوادهی، دارای اثر مثبت بر تجزیه دیازینون و COD هستند و بیشترین سهم حذف آن ها به ترتیب به واسطه پرتوهای UV، زمان تماس، هوادهی و نانوذرات است. طبق دستورالعمل سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا، نانوذرات دی اکسید تیتانیوم جزو مواد غیر سمی طبقه بندی می شوند.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

زمینه و هدف: دی اکسید تیتانیوم (TiO2)، نانوذره ای است که به طور گسترده در زمینه های مختلف به عنوان ترکیب بهداشتی جهت کنترل میکروارگانیسم ها مورد استفاده قرار می گیرد. اندازه کوچک این نانوذره، ترکیب شیمیایی و واکنش پذیری بالای آن، ممکن است خطرات بالقوه ای برای سلامتی انسان و محیط زیست داشته باشد. به دلیل کاربرد فراوان این نانوذره طی چند قرن اخیر، در این مطالعه تاثیر ماده مذکور بر روده کوچک موش سوری بررسی شد.روش بررسی: در این تحقیق، ابتدا 12 سر موش سوری نر به طور تصادفی به 3 گروه 4تایی تقسیم شدند.گروه اول به عنوان کنترل- شم، محلول حلال HPMC را با دوز 1 میلی لیتر دریافت کردند؛ گروه دوم TiO2 را با دوز 1 میلی لیتر و HPMC را با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم و گروه سوم TiO2 را با دوز 1 میلی لیتر، HPMC را با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند. پس از 35 روز تیمار، وزن موش ها مجددا اندازه گیری شد و بعد از بیهوشی، روده کوچک آنها جدا شده و پس از انتقال به فرمالین 10% و تثبیت نمونه ها، پاساژ بافتی انجام گرفت. سپس مقاطع بافتی تهیه گردید و بعد از رنگ آمیزی با H&E، به وسیله میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون واریانس یک طرفه و آزمون توکی در سطح احتمال p<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در این مطالعه کاهش وزن موش ها، تخریب اپی تلیوم در ناحیه دئودنوم، افزایش سلول های واکوئل دار، تخریب گلیکوکالیکس در راس اپی تلیوم و بزرگ شدن ندول های لنفاوی در ناحیه ایلئوم موش های تیمارشده با TiO2 مشاهده گردید.نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، TiO2 باعث کاهش گلیکوکالیکس، افزایش سلول های واکوئل دار و تخریب کرک های روده کوچک می شود.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

در سال های اخیر تحقیقات فراوانی درباره دی اکسید تیتانیوم و خصوصیات آن انجام شده که اکثر آنها به دلیل توانایی این ماده در حذف آلاینده ها و استفاده آن در سطوح خود تمیزشونده و مبدل های انرژی خورشیدی است. آناتاز و روتایل دو فاز بلوری اصلی دی اکسید تیتانیوم هستند. ساختار بلوری و خواص فیزیکی نانوذره دی اکسید تیتانیوم تحت عملیات حرارتی تغییر می کند. در این پژوهش اثر اندازه ذرات در انتقال فاز از آناتاز به روتایل تحت عملیات حرارتی بررسی و از دو پودر با میانگین اندازه دانه های 30 نانومتر (A) و 70 نانومتر (B) استفاده شده است. پودرها در دماهای 400- 1000 درجه سانتی گراد به مدت دو ساعت در حضور هوا گرمادهی و به آرامی سرد شدند. مشخصه یابی پودرهای حاصل با میکروسکوپ الکترونی عبوری، تکنیک پراش اشعه ایکس و روش بت (BET) انجام شد. تغییر در اندازه و مورفولوژی دانه ها با میکروسکوپ الکترونی عبوری مشاهده شد، همچنین اثر اندازه ذرات روی انتقال فاز آناتاز و روتایل با پراش اشعه ایکس بررسی گردید. انتقال فاز برای پودر A در مقایسه با پودر B در دمای پایین تری صورت گرفت که احتمالا به واسطه تفاوت در ساز و کار رشد دانه ها برای پودر  Aو B است.